Bugün hiçbişey düşünmedim , uyandım ...ağzımda zehir bir tat, alışkın olmadığımdan değil , yadırgamaktı hoşuma giden.
... sonra bian gözlerim dikildi , tek duruyordu orda, yapayanlız , değerli hissediyordu kendini… öyle bi havası vardı…
Sonra parmak uçlarımı düşündüm, sen hiç parmaklarını düşündün mü , sadece onları , herşeyin onlarla başladığını...
Beynim yeni çalıştırılmış 70 model bir arabanın boğuk motorundan farksızdı , zor oldu ama parmaklarımı hareket ettirdi , usulca dokundum , ama içimde bir yerde hoyaratlık kopuyordu aslında.
Tamam çocuk uzatmıyorum , parmaklarım dokunmuştu , çok mu istemiştim, yoksa o an oracıkta oluşumuydu kıymetli kılan ,
anlamsız bir şefkat büründü parmak uçlarıma.
Üşümüşüm , yorgun gibiydim , birde dilimde hafif inceden bir küfür, neye olduğu belirsiz... ha ne diyordum çocuk , parmaklarım diyordum , dokunmuştum , çektim kendime ,ayağa kalktı ,bana doğru geldi utangaç ,ama inceden kibirli, orda kalmadı , dudaklarımda hissettim, dokunmak buydu. Anlamsız bir değeri vardı, o an mıydı yoksa hep öylemiydi bilmiyorum..
Dedim ya tek başınaydı , terk edilmiş gibi değil , meydan okur gibiydi , hafiften aralamış kendini...sessizlik vardı sadece, evet onu hatırlıyorum , sessizlik vardı , çektim kendime, dudaklarım dedim ya…
Sessizliği yırttılar, sen hiç dudaklarını düşündün mü çocuk , ben bugün dudaklarımı düşündüm... ona dokunduğu anda sessizliği yırtan dudaklarımı...
Şimdi hiç duymadığın bir uğultu düşün , derin bir sessizlik ve devrilen bir ağaç düşün, yada boşver sen madende bir grizu patlaması düşün...
Dur çocuk sen onu da bilemezsin , ozaman kapa gözlerini , dudaklarını düşün ilk defa dokunduğunda bir dudağa , temas ettiğinde bir tene , aldığın derin nefesi düşün, dudaklarını çizip ağzına dolarken ki sesi düşün...
Aslında tüm ses buydu , işte şimdi yanlız değildi , benimleydi , dudaklarım yanlızlığını , terk edilmişliğini almıştı elinden... belkide tek sahip olduğu şeyi , bembeyaz dı teni ,ölü beyazlığındaydı , kırmızıya çaldı sonra ...
Ateş kırmızısına... ben bu gün dudaklarımı düşündüm çocuk… Can verişini düşündüm , can alırken…
Sonra onu düşündüm , kimdi , neydi , nezaman girmişti hayatıma , onu bazen bukadar değersiz , bazense bukadar değerli klan neydi... çocuk sen hiç düşündün, acaba ben mi ona hayat veriyodum , yoksa o mu bana …
Ben bugün , evet bu kocaman gün parmaklarımı düşündüm ...
Ne diyordum çocuk, ateş kırmızısı diyordum , dudklarım diyordum ... zaman gelmişti aklıma , o an tek düşündüğüm başlangıçlar ve bitişlerdi , o bişey düşünmüyordu , teni dans eder gibiydi dudaklarımda , ben zamanın içinde bir piçtim , ordan oraya koşturan bir piç…
Zaman durmuştu, bu mümkünmüydü , aklım benimle oyun oynuyordu , öfkelendim , uyandım , gözlerim kan çanağı , kendimi gördüm aynada , yanlızdım, daha da öfkelendim ....
Sonra yine parmaklarım aklıma takıldı çocuk , dedim ya parmaklarımı düşündüm bugün... kirli bir tat ağzımda , daha kötü şuanda , uyanmasamıydım dedim , sonra yine ona baktım , dans ediyordu , o etmesede ben öyle sanıyordum ...
Artık dur demeliydim buna çocuk... gözüm kapıya dikildi , biliyordum çocuk , başka bişey var o kapının ardında, şuan girmek istemediğim başka bir dünya.. her gün uyandığım dünya…
Aslında yıllardır bilidğim aynı kapı , dar bir koridora açılan kiralık bir evin tahta kapısıydı , ama ilk defa baktım ona böyle ...
Ayaklarım kalksa , elim uzansa kapıya sanki başka bir dünyaya açılacaktı o kapı...
Çocuk sen hiç bir odanın içinde bukadar büyük bir dünya gördün mü , ordan oraya koşuşturan düşünceler, yerlerde sereserpe uzanmış duygular ...
Herşey çırılçıplak , sonra onun çıplaklığı takıldı gözüme...
Kan kırımızısı , ateş alevi teni ve azalan ölü beyazlığı...
Sonra parmaklarımı düşündüm yine çocuk , parmaklarım diyordum ya ...
artık şefkatli değillerdi...
İttim onu parmaklarımla , önce ölü beyazı teninden beyazını aldım , sonra ateş kırmızısı yok oldu , geriye ölüsü kaldı , ölüm grisi , sönmüştü ateşi ...Parmaklarımla başlamıştı herşey ve parmaklarımla son bulmuştu... Ona can veren bendim…
Evet çocuk, paketimde kalan son sigaramı söndürmüştüm ben aslında…
Aslında parmaklarımı değil , dudaklarımı da değil , ben bugün seni düşünmüşüm çocuk , acizliğini tek başına olan hiçlğini ve benimle kazandığın anlamı düşünmüştüm çocuk ...
Aslında ben tüm gün hayatı düşünmüşüm çocuk....
Tüm başlangıç bendim, ve ben istedim başladı ve ben istediim bitti...
20.04.2013 Cuma ertesi , saat:01,30