[Çaresiz bekleyiş - Bölüm 1 ]

Aylardan Ocak,
Yirmili yaşların soğukluğunda nefes aldığımı sandığım bir gecenin orta noktasında..
Dar bir sokak önümde gecenin karanlığına doğru giden,içinde korkular barındıran,güçsüzlükleri saklayan,ince uzun..Gökyüzünün üzerine ağladığı,iki kişi karşılıklı yürümeye kalksa omuzların birbirinden kaçamayacağı,ahşap evlerin karşılıklı selamlaştığı,aralarında çamaşırlardan bağ kurdukları,dar karanlık bir sokak..
Hava öylesine sisli ki,sokağın tek varlığı olan ışıkların parlaklığını alıp götürmüş,gölgemi yok etmiş.Başımı sokak lambalarına kaldırdığımda gözlerimin içine düşen damlalarda dünyayı göremeyişim,hırçınca koşuşturmalarımı hatırlattı bana.Öylesine yürüyordum bu sokakta.Siyahlara bürünmüştüm tıpkı gecenin karanlığı gibi.Siyah paltom her zamanki kadar gösterişliydi..Lakin;kimim,neyim umurumda değildi.İçime sızan alkol her şeyi unutturuyor sanıyordum.Adımlarım ürkekti o gece,yorgundu.Heybetli duruşumdan geriye kalan yıkıntılardı sanki..Başım öne eğikti yürürken.Yok denecek kadar az olan kaldırım taşlarındaki desenlerden anlamlar çıkarmaya çalışıyordum.Her biri bana bir şeyler anlatıyor gibiydi.Öylesine dalmıştım ki odak noktam artık o taşlardı.Ayaklarımla ezdiğim,yine de bana yol olan,kaldırım taşları..Yürüyüşüm boyunca şikayetlerini duymadım.”Biz üzerimizde yürümen için yapıldık.”der gibiydiler.Yine de attığım adımlarla onları kırıp parçalamak düşüncesi benden uzaktı,onlar olmadan bu yol çekilir dert değildi..

Büyük bir sarsıntıyla irkildim.Bir darbe aldım sol omzuma.Dengemi kaybetmiştim.Toparlanmaya çalışıyordum.Başımı yukarı doğru kaldırırken sanki hayat yavaşlamıştı.Üzerimden havaya sıçrayan damlaları seçebiliyordum.Siyahlara bürünmüş bir bedeni de.Öfkelenmiştim.Yol bana aitti çünkü.Kaldırımlar bana aitti.Başka hiç kimse bu hakimiyeti çiğneyemezdi.Başımı biraz daha kaldırdığımda gözlerimden çıkan alevler,gözlerine değdi.Saçlarından süzülen damlalar,öfkeyle sıktığım ellerime düşüyordu.Korkularını gözlerinden okuyabiliyordum.”Ne yaptım ben!”dercesine bakıyordu.Ne diyeceğini bilemiyordu.Beyaz bir tenden süzülen soğuk damlalardı gördüklerim.Kan kırmızı rujunun kapladığı dolgun dudakları,sürekli kaçış arayan kahverengi gözleri,kulağımda keman konçertosu ezgileri uyandıran siyah kaşları,böylesi bir havada dahi varlığını hissettiren kokusu,bir bütünlük içindeydi.Neye uğradığımızı şaşırmıştık.Tüm bunları algılarken dahi öfkemi dindirememiştim.Aksine daha da öfkelenmiştim.Böyle bir bütünlük nasıl hata yapardı?

Her şeyin farkındaydı..Susuyordu.Yolumdan çekil diyemiyordu.Olduğu yerde kalakalmış,yüzünde ”lütfen!”dercesine bir ifade.Çaresiz bir bekleyiş içindeydi sanki.