Bir zamanlar dağda, kızgın güneşin altında, mermer
taşlarını yontmaktan bezmiş bir mermer yontucusu
varmış...
'Bu hayattan bıktım artık... Yontmak! Devamlı
mermer yontmak... Öldüm artık!Üstelik bir de bu
güneş, hep bu yakıcı güneş! Ah! Onun yerinde
olmayı nekadar çok isterdim, orada yükseklerde her
şeye hakim olur, ışınlarımla etrafı
aydınlatırdım...' diye söylenir dururmuş yontucu.
Bir mucize eseri olarak dileği kabul olmuş ve
yontucu o an güneş oluvermiş.Dileği kabul edildiği
için çok mutluymuş. Fakat tam ışınlarını etrafa
yaymaya hazırlandığı sırada ışınlarının bulutlar
tarafından engellendiğini fark edince...

'Basit bulutlar benim ışınlarımı kesecek kadar
kuvvetli olduklarına göre benim güneş olmam neye
yarar!' diye isyan etmiş... 'Madem ki bulutlar
güneşten daha kudretli bulut olmayı tercih
ederim...' demeye kalmadan hemen bulut olmuş...
Dünyanın üzerinde uçmaya başlamış, oradan oraya
koşturup yağmurlar yağdırmış, fakat birdenbire
ortaya çıkan rüzgar bulutları dağıtmaya yetmiş.
'Ah! Rüzgar geldi beni dağıttı, demek ki en
kuvvetlisi o. Öyleyse ben rüzgar olmak
istiyorum...' diye karar değiştirmiş bu sefer...
Ve dünyanın üzerinde esip durmuş, fırtınalar
estirmiş, tayfunlar meydana getirmiş. Fakat
birdenbire önünde kocaman bir duvarın ona mani
olduğunu görmüş... Çok yüksek ve çok sağlam bir
duvar... Bu bir dağmış... 'Basit bir dağ beni
durdurmaya yettiğine göre benim rüzgar olmam neye
yarar...' diye düşünmüş... Bu sefer de dağ
oluvermiş... Ve o anda bir şeyin ona durmadan
vurduğunu hissetmiş... Kendinden daha güçlü olan,
onu içinden oyan şey... Bu, küçük bir mermer
yontucusuymuş....