La Petite Chenille

çizgilerin üstünden atladım, bankları saydım ve banklarda yatanları. hatta sigara içenleri yüzdeye bile vurdum terminalde bekleyenlerin %46sı sigara içiyor şu anda, hayır temizlikçi de geldi %47.05 bu heyecanım hiç yatışmayacak sanırım, %49.02.

ilk defa işe yarayacak olmanın heyecanıyla yola çıkmıştım. evden terminale olan 15 heyecanlı dakika, otobüsün kalkmasını beklediğim 1 saat (terminale daha geç gidemezdim, hatta daha erken gitmeliydim dolmuşla değil yürüyerek gitmeliydim her adımda ilerleme kaydettiği hissedebilseydim biraz rahatlardım belki. oysa evden kazandığım 1 saati terminalde çakılarak değerlendirmiştim.) ve otobüste geçirdiğim 4 buçuk saatin üzerine vardığımdan beri beklediğim 1 buçuk saati eklersek 7 saat 15 dakikadır işe yaratılacak olmanın ve dahası ilk defa olmasının verdiği heyecan 30 yıl erken gelen bir kalp krizine sebep olacak neredeyse...telefonum çalıyor.

-evet Efendim
-yazıyorum Efendim
-peki Efendim

yola çıkıyorum. görevim verilen adresi bulmak. bilmediğim sokakları hızla geçiyorum çünkü biliyorumki ilerleme kaydetmedikçe heyecanım dinmeyecek, yanlış sokağa girdiysem tekrar dolaşırım diyorum hem böylece hiç durmamış olurum. evet...hiç durmamak, anahtar kelime bu. hiç durmamalıyım. gözüm mü kararıyor yoksa hava mı? önemi yok, hiç durmamalıyım. ara sokak ana caddeye çıktı, arabalar!.. hayır DURMAMALIYIM!.............korna sesi kafamın etrafında dolaşarak uzaklaşırken ne yaptığıma şaşırmış görünüyor. insanlarda bağırdı birkaç kez, önemi yok ben yoluma devam ediyorum. 3 sokak yukarıda tarif ettikleri yere geldim sanırım. bakalım...bunun da arkasında galiba, gerçekten arkasında!... ne düşünüyordum ki arkasında olmayacak ve ben biraz daha durmamış olacağım durmaktan bu yüzden korkuyordum galiba sonuçta ulaşmam gereken yere ulaştığımda DURmam gerekiyordu. işe yarama isteğim mi daha ağır basıyor yoksa heyecanım mı? yoksa ikisi birden mi? kafam karışık, zili çalıyorum. zili mi çalıyorum? ne zaman demirli kapıyı geçip kapının önüne geldim. otomat açıldı. demekki çoktan demirli kapıyı geçmişim.

yukarı çıkıyorum bir, iki, üç merdiven, dört, beş, altı, çift çift mi çıksam; sekiz, on, oniki hayır; onbeş, onsekiz...aralık bir kapı. burası olmalı bundan sonra kutsal sayacağım yer. burası olmalı huzuru bulacağım ve ibadet edeceğim yer. kendimi tanıyıp kimliğimi bulacağım, ve Efendimin ellerine teslim edeceğim yer burası. kapıdan girip yere yüzükoyun uzanıyorum.