beğenmedik mi yoksa

tamam mı devam mı?

Beğenmeyen el kaldırsın??????

Bak herkes beğenmiş tabii ki devammmmmmmmmm

tamam da, suskun millet baksana.. el kaldırmakla oluyo mu bu işler hikaye daha yeni başlıyorrrr....

tabiki dewam sen bakma milletin suskunluğuna
onlar hep böyledir beğenirler ama 1 mesaj yazmaya üşenirler

kötü, yapçak bişi yok o zaman burdan onları bu hikayeyi okumamaya davet ediyorum.. ciddiyim biz kendi aramızda eğleniriz.. problem yok bi atasöz vardı di mi "bana faydası olmayan vs. vs." neydi o? 😛

devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam devam

yok yok.. da evde zaman bulmam lazı arkadaşlar çevirmeye, şirkette koladydı

cümleyi yazmaya bile zaman bulamamışım, siz düşünün

Smaster en heyecanlı yerinde bitiriyosun hep.Dizilerdeki gibi.Bende kalp var bekleyemem öyle 😛

Süper..hadi bakalım devamı :

James çuvaldakilerin hepsini masaya boşalttı. Çuvalı katladı, koleksiyonunu gözden geçirdi. En başta yemek yapmakta kullanılan bir çift tahta kaşık vardı. Kaşıkların yanında deri bir erkek kemeri duruyordu, onun yanında da deri bir kırbaç. Bu kalın deri parçasının eni kemerden daha fazlaydı, ama orta noktasına yakın, uzunlamasına iki ayrı uca bölünüyordu.
Deri kırbacın yanında atları cesaretlendirmek için kullanılan geleneksel sürüş kırbacı vardı. Tutacak yeri uzun, ince ve esnek olan bu kırbacın ucuna da esnek üçgen bir deri parçası bağlanmıştı. Tutacağın uzunluğu 6 inçti ve tene batması ve kırbacın ucunda teni kızartması, ama eti kesmemesi ve çürütmemesi için tasarlanan deri kuyrukları vardı.
Kırbacın yanında uzun, ince ve esnek bir bambu sopası vardı. Bunu halk çok iyi tanıyordu. Sopanın yanında çeşitli tüyler duruyordu.
Rebecca bu korkunç aletler üzerinde göz gezdirince hıçkırıklarla ağlamaya başladı. Nasıl zarar vereceklerini bilmiyordu ama ne yazık ki çok geçmeden öğrenecekti.
James falaka koltuğunun önünde diz çökünce Rebecca için her şey daha da berraklaştı. James Rebecca’nın sol ayakkabısının bağcığını çözdü, ayakkabıyı yavaşça ayağından çıkardı, beyaz çoraplar göründü; şimdi olacakları daha iyi görüyordu Rebecca. Ayakları tüm kasaba halkının önünde çıplak bırakılacaktı! Daha kötüsü, bağlı ve çaresiz ayaklarına o korkunç aletlerle vuracaklardı!
İlk anda konuşamayacak kadar şok içindeydi; James sağ ayakkabısının bağcıklarını çözmeye başlayınca, sadece onun duyabileceği bir yumuşak sesle yalvarmaya başladı:
"Oh lütfen, Efendim! Yapmayın! Lütfen ayakkabılarımı bırakın! Lütfen ayaklarını herkese göstermeyin! Lütfen?" sesiyle ve gözleriyle yalvarıyordu. Korktuğu işkenceden ayaklarının korunması için ayakkabılarının ayaklarında bırakılmasını diliyordu. Yalvarışları umutsuzlaştı, James sağ ayakkabısını da çıkardı ve sonra çoraplarını da yavaş yavaş çekmeye başladı.
"Oh hayır!! Çoraplarım kalsın! Lütfen, Efendim, bana acıyın!" yalvarmaya başladı yeniden. Ayakkabıları için yalvarmıştı, ama az da olsa bir koruma, tamamen korumasız kalmaktan iyiydi. James’in çoraplarını bırakması için yalvarıyordu; ama James çorapları parmak uçlarında çekerek çıkardı ve Rebecca’nın küçük, yumuşak, temiz ve güzel ayakları göründü.
Rebecca çıplak ayaklarında serinliği hissetti ve parmaklarını büktü, bilinçaltında ayaklarını örtecek ve koruyacak bir şeyler aradı ama havadan başka hiçbir şey yoktu.
Ayakları soyduktan sonra, James insanlara doğru ilerledi. İşkenceyi başlatacak birilerini arıyordu gözleri. Gönüllü hiç kimseyi göremedi. Herkes bu çaresiz ayaklara işkence etmek istiyor olsa da, kimse ilk gönüllü olmaya yanaşmıyordu.

kalpten gidecem ama.Ceza başlasın lütefen.

süpeeeeer sabırsızlıkla beklioruz dewamını

Rebecca ahşap koltuktan kurtulmaya çalışıyordu ama bu imkânsızdı. Elleri ile sadece boşlukta mücadele ediyordu ve ayaklarını tahtalar izin verdiğince oynatabiliyordu. Dehşete düşmüştü. Gördüğü acımasızlığa inanamıyordu. Kasaba halkı -komşuları- çıplak ayaklarına işkence etmeye davet ediliyorlardı!
James birkaç dakika bekledi. Sonra, insanların izleyip fısıldaşmaktan başka bir şey yapmayacakları aşikâr olunca, James eğlenceyi kendi başlatmaya karar verdi. Kollarını sıvadı ve tekrar koltuğa yaklaştı.
James Rebecca’nın çaresiz ayaklarının önünde diz çöktü ve cebinden uzun bir ip çıkardı. İpi Rebecca’nın sağ ve sol ayak başparmaklarına sakince doladı. İpin bir ucunu da bir vidaya doladı. İpi, Rebecca’nın ayakları sabit, dik kalacak şekilde sıktı, taban derileri gerilmişti. Rebecca ağlıyor ve kendisine acıması için James’e yalvarıyordu.
James işini bitirdiğinde, Rebecca'nın ayakları neredeyse hareketsizdi. Sadece serbest olan sekiz parmağını kımıldatabiliyordu. Güzel çıplak ayakları şimdi sabit ve çaresiz, ve tamamen kalabalığın acımasız bakışlarına maruz bırakılmıştı.
Aynı sakinlikle, James Rebecca’nın cezasına başlamaya karar verdi. Alet koleksiyonunu gözüyle taradı ve tahta kaşıklardan birini seçti.
Cezasının başlayacağını anlayan Rebecca James’e yalvarıyordu.
"Oh, lütfen, Efendim! Lütfen bunu bana yapmayın! Lütfen bana acıyın!" diye ağlıyordu.
James, hiçbir şey söylemeden, kaşığın arkasını Rebecca’nın çaresiz tabanlarına doğru tuttu. Kaşığı Rebecca’nın sağ tabanına hızla vurdu. Rebecca’nın nefesi kesildi, dişlerini sıktı, kaşık tam da kavise gelmişti. Kendini tam toparlayamadan, kaşık bu sefer sol tabanına indi. Acı içinde kısık sesle bağırmaya çalışıyordu.
James narin tabanlarına 2 – 3 saniyede bir vurdukça Rebecca bunun bitmesi için acılar içinde yalvarıyordu. Kaşık tabanlarında şapladıkça çığlıklarla ağlıyor ve acı çektiği her halinden belli oluyordu. Bir iki dakika sonra, James sıklığı ve şiddeti artırdı. Rebecca’nın tabanlarına, hiç durmadan, çıplak ayakların her bir noktasının tahta kaşığın acısını hissettiğinden emin olurcasına vuruyordu. Rebecca şimdi sesinin son raddesinde çığlık atıyordu, durması için James’e yalvarıyordu. İnsanlardan yardım dileniyordu. Birden gözleri şerife takıldı.
"Şerifff!!! LÜTFEN BANA YARDIM EDİN! ONU DURDURUN!! LÜTFEN!! MERHAMET EDİN!!" utanmayı unutmuş gibi haykırıyordu. Çektiği acılar yüzünden artık sabahki soğukkanlılığından ve yardım dilenmezliğinden eser kalmamıştı.

Oooo mis gibi olmuş.bu hikayeyi bir birleştirelim ya.Ellerine saglık

devam devam....